Goryczuszka wczesna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Goryczuszka wczesna
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

astropodobne

Rząd

goryczkowce

Rodzina

goryczkowate

Rodzaj

goryczuszka

Gatunek

goryczuszka wczesna

Nazwa systematyczna
Gentianella lutescens (Velen.) Holub
Folia Geobot. & Phytotax., Praha ii. 117 (1967)
Synonimy
  • Gentiana praecox A. et J. Kerner
  • Gentiana austriaca A. et J. Kerner subsp. lutescens (Velen) Wettst.
Kwiaty

Goryczuszka wczesna (Gentianella lutescens (Velen.) Holub) – gatunek rośliny należący do rodziny goryczkowatych. Występuje w Karpatach, Sudetach, Górach Kruszcowych oraz w Bośni i Czarnogórze. W Polsce występuje w Sudetach i Karpatach, czasami (rzadko) na niżu (Puszcza Białowieska). Roślina dość rzadka, objęta ochroną.

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Łodyga
Dochodzi do 40 cm wysokości, ale w mniej sprzyjającym siedlisku osiąga czasem zaledwie kilka centymetrów. Jest rozgałęziona, a jej odgałęzienia prawie dorównują wysokością głównemu pędowi. zwykle jest czerwonawo nabiegła
Liście
Jajowato-lancetowate, skórzaste. Liście różyczkowe znacznie większe od liści łodygowych, które zrośnięte są nasadami. Ulistnienie nakrzyżległe.
Kwiaty
Na szypułkach, zebrane w luźny kwiatostan, rzadko tylko zdarza się roślina z pojedynczym kwiatem. Kwiaty od białoróżowawych do intensywnie liliowych, korona o długości 2-4 cm złożona jest z 5 zrośniętych płatków. W gardzieli korony długie włosowate wyrostki.
Owoc
Torebka na krótkim trzonku. Nasiona są liczne i drobne, żółtawe.

Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]

Rozwój
Roślina dwuletnia, hemikryptofit. Kwitnie od czerwca do października.
Siedlisko
Murawy naskalne, suche łąki. W Tatrach dochodzi do 2000 m n.p.m., głównie jednak rośnie w piętrach reglowych. Najwyższe opisane stanowisko (subsp. tatricola) znajduje się na Małołączniaku. Preferuje podłoże wapienne, ale rośnie też na granicie.
Genetyka
Liczba chromosomów 2n= 36[3].

Zmienność[edytuj | edytuj kod]

Występuje w Polsce w 3 podgatunkach:

  • subsp. lutescens – o liściach podługowatojajowatych i łodydze rozgałęzionej w górnej połowie. Występuje w Karpatach i bardzo rzadko na Wyżynie Małopolskiej i w północno-wschodniej Polsce,
  • subsp. carpathica – o trójkątnych lub jajowatolancetowatych liściach i łodydze silnie, miotlasto rozgałęzionej. Opisano jego występowanie tylko w Pieninach,
  • subsp. tatricola – ma przeważnie białe lub żółtawe kwiaty i łodygę nierozgałęzioną. Występuje tylko w Tatrach.

Zagrożenia i ochrona[edytuj | edytuj kod]

Od 2014 roku gatunek jest objęty w Polsce ochroną częściową[4]. W latach 1946–2014 znajdował się pod ochroną ścisłą (początkowo ujmowana w rozporządzeniach jako takson z rodzaju goryczka Gentiana, od 1995 roku Gentianella)[5][6]. Zagrożeniem dla gatunku jest intensyfikacja gospodarki łąkarskiej na stanowiskach, na których występuje.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2011-11-30] (ang.).
  3. Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
  4. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin (Dz.U. z 2014 r. poz. 1409).
  5. Rozporządzenie Ministra Oświaty z dnia 29 sierpnia 1946 r. wydane w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa i Reform Rolnych i z Ministrem Leśnictwa w sprawie wprowadzenia gatunkowej ochrony roślin (Dz.U. z 1946 r. nr 70, poz. 384).
  6. Rozporządzenie Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 6 kwietnia 1995 r. w sprawie wprowadzenia ochrony gatunkowej roślin (Dz.U. z 1995 r. nr 41, poz. 214).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Zbigniew Mirek: Kwiaty Tatr. Przewodnik kieszonkowy. Halina Piękoś-Mirkowa. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2003. ISBN 83-7073-385-9.
  • Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
  • Halina Piękoś-Mirkowa, Zbigniew Mirek: Rośliny chronione. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2006. ISBN 978-83-7073-444-2.